Sensizliğin ta kendisiyim
Sarı çizgide yürüdüm
Güneşin bağırana basan bakışlarının izinde Kimi ağır kimi hızlı adımlarla Ne Griye nede siyaha bastı ayaklarım Günün vedasına satılan O sensizliğin ta kendisiyim Ruhumun göz bebekleri ağlar Hıçkırıklarım fırtına sonra Rüzgâra imrenen soluğumun ucunda Gönlüm ise boşlukta kuru bir gazel O sensizliğin ta kendisiyim Kâinatını aynasında bülbülün ötüşene bencil değilim Cennet bahçesinde koparılmış Gözlerinin bebeğinde gül gülüşlerim saklı Güneşin batığı yerde hüzünle doğan O sensizliğin ta kendisiyim Her an aklımda sen varsın Bir kıvılcım düşer içime Vuslatım hayalden öte görürüm seni Çiy düşer sabahıma Islanırken yağmur altında bedenim üryan O sensizliğin ta kendisiyim İsmail KOCA (Fizani) |