Şair
Ben Şairim; Şiirle avuturum kendimi.
Onunla seyrederim canlı cenazeleri. Ahvalim Karanlığın içindeki aydınlık Şiirlerle bitiyor ruhumdaki yalnızlık. Sorguluyorum bazan dünümü bu günümü. Birden hatırlıyorum ansızın öldüğümü. Münker nekir başımda hesap soruyor bana Uzuvlarım şahitlik yapıyor olanlara Çocukluğum, gençliğim. Nihayet ölüm anı En sonunda kabirin acı prangaları. Sorgumu? senelerce sürüyor saat, saat. Geçen kısacık ömür hesabı firak, firak. Kabirin bir gecesi bin yıla bedel imiş. Dünyanın tümü bana acı ve keder imiş. Sorulan her bir sual ta geçmişe götürür. Kimsenin bilmediği gerçekleri getirir. Ortaya çıkardılar bütün gizli kirleri. Şahitlik etti o an vücudun zerreleri. Aman YARAB bu ne hal, ben nelere dalmışım Dünyaya dalmak ile ne kadar aptalmışım. Seninle geldi her şey, beni aldı koynuna. Şimdi burda yalnızım günahlarla başbaşa. Şairim; şiirlerim okunursa dillerde. Bir nebze rahatlarım girersem gönüllere. Kalabalık taşıyan sokakların diliyim. Üstümdeki yüklerin kirlettiği biriyim. Sarhoşların narası, cambazların hilesi. Beni benden ediyor hepsinin debdebesi. Azıtıp sapıtanlar, hep aynı çıkmaz sokak Sonu kabristanlıktır, o sokak çıkmaz sokak. Şairlerin görevi ruhu bunaltmak değil, Şiirlerin manası sarhoş avutmak değil. Şairlik gönüllere açılan penceredir, Yazılan her bir şiir ruhlara esin verir. Mesneviyi Mevlana böyle yazmışsa eğer. Okunduğunda şiir Gülşen olur gönüller. Şairlik gönüllerin pırlantası olmalı Girdiği gönüllere nuru efşan olmalı |
tebrikler...