Beşik kertmesi...
Onun ne haberi vardı,
Küçükken babasının verdiği söze. Habersizce aşık olduk, Sevdik,kara sevda edasıyla, Önümde diz çökercesine, Eğildi,sardı kollarını, Sımsıkı sarıldı,hıçkırırcasına, Boğulurcasına ağlıyordu,bir tanem, Kollarım boynunda sarmaş dolaş, İkimizde ağlıyorduk yağmurcasına, İki dudak haykırıyordu,birden, Seni seviyorum. Bi çare son görüşmemiz, Yanakları kızarmış,her taraf ıslak, Gözlerinin güzelliği görünmüyor, Dudakları titrek,elleri sıcacık, Ne biçim örf adet,töre bu, Birbirini seven aşk, Beşik kertmesinde, Şimdi,bakın yok oldu gitti... Sami ARLAN... |