Herkesin hayatında yalnız kalacağı bir dönem olacaktır.Her yalnızlık bir hesaplaşma,bir yeniden başlayıştır....Canan İşdaş

Durgundu bakışlarım,durgun göl gibi,
Kanat çırptım ezelime, bugünüm gecikmişti
Yel koşturdu çevremde,çöl tozlarını savura savura
Yalnızlığım oradaydı bir heykel gibi heybetli.

En candan sözlerini söyledi,kar etmedi
Yanmıştı canım yanan ufuklar gibi.
Kovalayan badirelerse parlaktı,kılıçtan keskin
İçtiğim şerbet hayatın, yavaş yavaş zehirleyen
Girdiğim limanlar kurşun sıktı gizli mevzilerden
Yara aldı geçmişim,geleceğim.

O kadar yol gittim,eğilmedi yalnızlığımın başı
Bir prens kadar asil,bir hayvan gibi yırtıcıydı...
Dağlara kırıntılar bıraktım iz olsun diye
Yalnızlık yedi; beslendi büyüdü
Kalabalıklar gölgesini ekti yollara
Bir tek tohum yeşermedi ilaç için.
Sulamadı içimden gelen o ses
Hüsranlarım birikti,yandı ıssızlarımda.

Girdaplarına aldı; başımı döndürdü yalnızlık,
Bir başıma uykularım soldu gün ağarmadan
Yıkadı güneş günü yine bende sabah olmadan...
Nasıl vurduysa dalgalar başını hiddetle kayalara
Öyle vurdum ben de kıyılara......
Damla damla saçıldı yalnızlığım bulutlara.

Düştüğüm yerlerde kazıdım toprağı
Fışkırsın istedim yüzlerce farklı beden
Tazelesinler beni,soysunlar kendimden
Çare olsun yalnızlığa,yüreğime deva.
CANAN İŞDAŞ