Zorun başlangıcıydı sabah sessizce gitmen
Sessizce, ama ağlamaklı
Artık ne mutlu kapılar sana açılacak
Ne de bahçemde mutluluk çiçekleri açacaktı
Sıradan bir gün olacaktı, bana her gün
Nağmelerim geceleri yırtacak
Feryadım kalbimin duvarlarında kaybolacaktı

Zaman mekân boyunca,
Numune yaşadığımız günler vardı
Ölüye hayat verecek kadar sevmişliğimiz
Aşkın duruluk verdiği gecelerimiz
Sevdamızı anlatan sözlerimiz vardı
Kimi bir ak güvercin
Kimi bir nazlı kuş olurdun
Bende şiir olur akardım kalbinin ta derinliklerine
Ey kalbimin övüncü, yüreğim hazla çarpar
Gül yüzün güzel aşkın diye söze başlar

Bir tatlı nesim açar, çiçek açar bak şimdi
Çile âşık bülbülüm, bir tatlı bahar şimdi
Ey aşkımın ecesi, şimdi sevme zamanı
Gül, gelincik, Yasemen, daha neler var şimdi
diye devam ederdim
Biz daha sözümüzü bitirmeden sabah olurdu

Sabahlara ne kadar da kızardık
Zira her günün minik hasreti başlardı
Sana günler dar gelirdi
Bana yollar zor gelirdi
Yine sevmelerin doruğunda başlardı gecelerimiz
Talihsiz bir gecenin süsünden kopana kadar
Ve sen gidiyordun, neden? Niçin? Bilmiyordum

Ve şu sözcükler dökülmüştü dilimden

İnsanlar bir değil ki, hamı vardı hası vardı
Güzelliği bilmeyen, nankörü ve dahası vardı
Belki daha yaşanacak, aşkın pahası vardı
Yâda aşkın kahramanları, sahtesi vardı

Çocuk gönlüm minik ayrılığa dayanamazken
Ebedi ayrılığa nasıl dayanacaktı
Artık bir yerim değil, her yerim yanıyordu
Son yolculuk başlamıştı
Belki isyandı, belki baş kaldırmaydı

İsyanımıza karşı, bir cezadır bize bu
Aylar yıllar geçse de, hiç gelmiyor bize bu
Şimdi bir ateş gibi, düştü içimize bu

Elveda demeden gitmiştin
Bende bütün yaşanmışlara elveda demiyorum
Ve seni hala deli gibi seviyorum
Gittiğim yerde senide bekliyorum