HaniHani anlam dolu yüreğini hissettiğim o günü hatırlıyor musun ? Gözyaşların gözyaşlarıma karışmıştı. Sen teselli ederken, ben ağlatırdım onları; Ben ederken sen ağlatırdın. Susturamazdık bir türlü, yaşlarımızı dindiremezdik. Hani hep bişeylere eksik kalırdık, birbirimize çare olamaz, kahrolurduk. Elimiz kolumuz bağlı öylece oturur "aman" dilerdik. "Aman ayrılık olmasın, bizi bizden kimse almasın" diye feryat eder, Avaz avaz bağırırdık en sessiz kelimelerle. Sonra sen benim aklımdan geçenleri söylerdin bana, Ve benim söyleyemediğim her şey, bilirdim ki o an aklından geçiyor. Sen bana "sen...sen...sen..." derken, Benim yüreğim de "sen...sen...sen ve binlerce sen" diye coşardı. Bir başka güzel olurdu o an; Sanki saatler saniye, günler, haftalar dakika gibi geçerdi senle. Oysa..... Kavuşmaya bir adım vardı sadece. Ve ben her sabah; Doğan güneşin gözlerinde seni görmek, İnceden çiseleyen yağmur damlalarında seni bulmak, İçtiğim suda seni tatmak, Aldığım nefeste seni içime çekmek, taa en derinlere, Senin adını yazmak göklere, Bilsen... Bilsen ne güzel şeydi, seni içimde ölümsüz kılmak. Bir bilsen bendeki şu kocaman SEN’i, Bir bilsen okyanus kadar taşan yüreği, Ve bir bilsen gerçekten seni ne kadar sevdiğimi, İşte o zaman zor ortadan kalkar, İmkansız dediklerimiz sadece biraz zamanımızı alırdı...! |
Saygılarımla