Kulaklarımız da lál masallar
Avuçlarımızda kuruyan denizlerin tuzu
Dört yanımız kerpiç
Yakılan ağıtların aydınlatmadığı.

İsli gaz lambalarında fitilli bir kuşku
İnancı küfüre yenilen bir susku
Vaatkár yüzlere sırt dönen insanlar
Yazgılı kağıtlara küskünlüğünü sarmalayıp
Artık güneşe küskün yüreklerini
Tabutlarla bir gömüyorlardı.

Kimsenin unu ak değil
Kimsenin suyu berrak akmıyor
Kimse gözyaşından uzak durmuyor
Herşey bölünmez oldu artık
Beraberce ölüp öldürüyoruz.

Ahırların külünde doğmuyor
Benekli buzağılar
Çocuklar
Gelincik tarlalarında kelebek kovalamıyor
Şehirli delikanlılar
Beton duvara güvercin çiziyor
Tutsaklığına olan utancından.

Karıncaları eze eze vardık bu karanlığa
Dalları kıra kıra bu kuraklığa
Yıktığımız dağların kumudur şimdi
Bizi bize kör kılan
Bizi bize sağır yapan
Çobanın ıslığı duyulmaz
Yoncalara güneşin vurmadığı yerde.

Bir kara bulut gibi kapanıyor
Üstümüze öfke
Önde gidenlerin elinde bir meşale
Önde giden iblislerin, kansızların
Yüreğimize kibrit çakanların
Allah biliyor
Kin açmayacak bize cennetin yollarını.

Ağulu buharlarıyla tütüyor önümüzde cehennem
Çıkarcı ulemaya açık dört kapı
Yalanlarını yazdın
Yalanlarını okuttun
Aptalına aydınına
Bir de el bastın o kutsal kitaba
Namusun ve şerefin üstüne
Gök kapanıyor üstümüze.

Kerpiç duvarlar yıkılmıştı
Analar yüreklerini gömmüştü
Hafızaların enkazında
Yırtık battaniyeler
Sivri uçlu bıçak gibi batıyordu
İnsan kalan yanlarına
İnsanlık.

A benim suskun toprağım...
Bu zulme, bu vahşete yine çıtın çıkmayacak mı?
A benim suskun ozanım!
Bir sözün bu karanlığa ışık olmayacak mı?





Şiirimi suskun bırakmayan gönüllere selamlarımla...