Başlangış Aydınlığa Sonuç Karanlığa
Çocukken bir an evvel büyüksek de,
Kendi işimizi yapsak diye, Duvarlara çizikler attırırdık anneye. Ama hiç bir şey hal olmadı, yaş gelince, Daha çok sarpa sarıyor, aksine. "Şmdi çocuk olmak vardı" diye, Bakıp oyuncak vitrinine, Ah! Çekiyoruz, seneler geçtikçe. Gün gelecek yaşlanacağız, Tekrar çocuklaşacağız, O yıllar gibi olmayacak hiç bir zaman Sadece "büyük çocuk" lafını duyacağız, etrafımızdan. Çok mühim şeyler aklımımızdan çıkıcak, "Neydi ya?" deyip, dört döneceğiz. Saatlerce düşünüp, bulacağız, Belki daha yapamadan tekrar unutacağız. Ya torunlarla kalabalık olacağız, Ya da bir aşkla iki karşı koltuğa oturacağız, Gün gelince ömür bitecek, toprak altına yatacağız, Zengin de olsak, fakir de kalsak, Yalnız geldik, yalnızlığı miras bırakacağız. |