Biz küçükken çok büyüktük.
Mesela kollarımızı bir açardık,dünyayı kucaklardık.
Güzeldik biz küçükken.
Arkadaşlarımızla beraber bir gece uyuyabilirsek
eğer, velinimetti bizim için,lükstü,zenginlikti.
Ailelerimiz en az beş kez arardi eve beş dakika geç kaldığımızda. Otobüsteyim bile diyemezdik, otobüsle bi yere gidemezdik. Otobüs lükstü,zenginlikti.
Koşa koşa eve varana kadar nefes almazdık ve nerdesin sen sorusunu duymadan cevabi verirdik.
Biz bir gülerdik küçükken, kalbimiz kahkahalar atardı.
Biz küçükken öğretmenimiz en yakın arkadaşımızla sıralarımizi ayırmasın diye, teneffüse kadar konuşmazdık.
Not yazardık birbirlerimize. Biz diyorum küçükken bizdik böyle bayağı bi kalabalıktık.
Yani biz diyebileceğim kadar çok. Biz küçükken bir büyüktük ki böyle kollarımızı açsak sığmazdı eni boyu.
Sonra mi? Büyüdük..kollarımızi açtığımızda bir kişiyi bile sığdıramayacak hale geldik. Küçülene kadar büyüdük, çok büyüdük yani. Biz olamadık bir daha.
Sen,ben olduk. Büyüklük lüks değildi, zenginlik değildi.
Koşa koşa büyüdük. Büyürken ne de çok küçüldük..