ÇARESİZİM ÇARESİZ

Yeşerecek ağaç misali
Her gün,her gece yeşermeni bekledim.
Son bir bakış,son bir nefesle,
Hastalığın elinden kurtulmanı bekledim.

Canımdan can kattığım
Saçlarına dokunmaya kıyamadığım
Solgun yüzlü meleğim.
Neden hayata bu kadar küstün,
Bu kadar çabuk yenik düştün ?

Gözlerini bir kez olsun aralayıp,
Gülümsemeni bekledim.
’’Güzel babam’’derken,yüreğimi saran ışığını özledim.
Ah kızım,suya hasret mi kaldın yaban ellerde ?
Bir gül gibi günden güne niçin soldun, kurudun ?

Doğduğun gün,bizde doğmuştuk seninle,
Yankılanan çığlıklarını duyunca
Sevinç gözyaşları dökmüştük annenle.
Koklamaya doyamamıştık,küçücük ellerini,
Dualar etmiştik tanrıya geceler boyu,
Uzun bir ömür dilemiştik sana mutluluk dolu.

İsyanlardayım artık , dayanamıyorum acına,
Alacakaranlık sardı dünyanı ömrünün sabahında,
Alınyazını kim yazmış böyle kara kalemle ?
Hayatın tadını,tuzunu hiç tatmadın ki sen,
Sana hiç şans tanımadı ki zaman bile.

Tanrım yalvarıp,yakarıyorum sana
Bir kez olsun acı,
Bir kez daha can ver benim yavruma.
İsyanım yanardağ gibi birikti içimde,
Alışamam,dayanamam kızım yokluğuna,sensizliğe,
Çaresizim kızım,çaresiz hastalığına,
Olamadım ilaç bile...

2010..OSMAN ÖZTÜRK
EKSİK SAYFA ŞİİR KİTABINDAN