Hayat Treni
Keçiyi yardan uçuran bir tutam ot misali
Geçici hazlar uğruna yaşanır hayat Müebbete mahkum olmuştur insan Ölmeden çıkış yoktur bu koğuştan Bildiğini okuyor, seni dinlemiyor Kimilerinin üstünü, kimilerinin altını çiziyor Elindeki kara kaplı deftere Durmadan bir şeyler karalıyor Bir meçhule duyulan özlemle Sıvanır kollar, bağlanır pabuçlar Ölüm bir anlık olsa da Ölüm duygusu bir ömür yakandadır Bir yandan dolar, bir yandan boşalır Hayat treni bazen kaçak yolcu da alır Yarı yolda bırakır, menzile asla varmaz Kimi kimsesi olan da kimsesizdir aslında Bir gaflet uykusu çöker üstüne, çaresizlikten Elde bir şey olmazsa kafa da basmaz zaten Bir ahmaklık sarmalar dört bir yandan Kaldırımlar mezar taşıdır şehrin geceleri Ahmet TUNCER |