ync
Kırılan vazo’nun
ahı tuttu. Bir adım önüme geçti yokluğun,yoksunluğun farkında değildin. Belki! Ruhumun dikiz aynasından gözetliyordum seni. Sağ elimin avucuyla kavramıştım! Sana ait olan kaktüs çiceğini. Belirsiz bir hal alıyordu uzaklaştıkça gül’ü benimseyen yüzün. |