Söndürün tüm ışıkları her yer zifirleşsin.
Göz yaşlarıma kimse tanıklık etmesin.
Bir hikayenin sonu yazılıyor,artık son satırlar.
Bu hüzünlü bir final hiç kimse görmesin.

Oysa ne güzel başlamıştı ve ne güzeldi bu hikaye.
Ben sokağın çekingen delikanlısı,o prensesti gözümde.
Seyrederdim onu yürürken mahallenin tozlu yollarında.
Bir gün beni fark eder,anlar hislerimi umuduyla.

Ben işten dönüyordum bir gün,yürüyordum başım önde.
Çarpıştık aniden sokağın tam dönemecinde.
Sendeledi birden tam düşecekti yakaladım ellerinden.
Göz göze geldik bir an,kalbim sanki çıkacaktı yerinden.

Bakıştık bir müddet ikimizde donup kaldık.
Ne güzeldi o an,içimden dedim iyiki çarpıştık.
Özür diledim,bir anda fark etmedim sizi dedim.
Hala ellerindeydi düşerken tuttuğum ellerim.

Oracıkta söylemek istedim ona olan aşkımı.
Cümleler düğümlendi boğazımda bir türlü olmadı.
Sonra önemli değil dedi ellerimden kurtuludu.
Çantasından düşen defteri görmedi yola koyuldu.

Bir anda kayboldu gözlerimden,nereye gitti görmedim.
Defteri almak için döner diye orda bir süre bekledim.
Zaman hızla geçmişti bekledim lakin gelmedi.
Belki de defterin yokluğunu hala daha fark etmedi.

Aldım defteri elime evimin yolunu tuttum.
Yarın veririm diyerek çantamın içine koydum.
O an hala aklımdaydı bütün gece onu düşündüm.
Yarın yeniden göreceğim için az da olsa sevindim.

Merak sardı birden beni ne yazıyordu o defterde.
Çok da önemli değildir heralde dedim fark etmediğine göre.
Dayanamadım aldım elime açtım bir sayfasını.
Merhaba yazıyordu ilk satırlarında günlük dedim bu herhalde.

Yanlış olduğunu bilsemde dayanamayıp okudum.
Bir kaç satır daha okuyunca adeta şok oldum.
Benden bahsediyordu okuduğum o sayfada.
Şapşal oğlan diyordu keşke bana açılsa.

Bir kalem aldım hemen elime bir de temiz sayfa.
Merhaba prenses yazdım kağıdın en başına.
Saatlerce düşündüm nasıl girsem diye konuya.
Sonra karar verdim en başından anlatmaya.

Sayfalarca yazdım anlattım ona her şeyi.
Onu ilk nerede gördüğümü,onu nasıl sevdiğimi.
Sonra katladım kağıtları bir zarfın içine koydum.
Zarfın ağzını kapatmadan defterin arasına koydum.

Gün ağarır ağarmaz koştum yola onu bekledim.
Defterini vermek için geçtiği sokağı gözledim.
Biraz zaman geçince karşıdan gördüm onu.
Yaklaştıkça bana doğru kalp atışım hızlanıyordu.

Neyse fazla uzatmayayım yanıma kadar geldi.
Sıcak bir gülümseme ile bana günaydın dedi.
Günaydın dedim bende defteri eline tutuşturdum.
Dün düşürmüşsün dedim defterini yolda buldum.

Teşekkür ederim diyerek defteri eline aldı.
Devam etti yoluna gözlerim ardından baka kaldı.
Acaba dedim ne zaman fark edecek mektubu.
Okumalıydı çünkü o mektup tek umudumdu.

Akşam bir kez daha karşılaştık yine aynı yolda.
İyi akşamlar dedi ve geçip gitti yanımdan usulca.
Yine gözlerim peşine öylece bakakaldı.
Bişey demediğine göre sanırım mektubu okumadı.

Tam yürümeye devam ediyordu ki birden yere düşüverdi.
Düştüğü yerde kaldı hiç haraket edemedi.
Koştum gittim yanına iyimisiniz diye sordum.
Otururmusunuz dedi yanıma bende hemen oturdum.

Bana birşeyinin olmadığını başının döndüğünü söyledi.
Ve beni neden bu kadar önemsiyorsunuz diye ekledi.
Ben öylece kala kaldım hiç birşey diyemedim.
Bir kahve içmek için karşıki cafeye davet ettim.

Peki dedi içelim lakin fazla zamanım yok.
Eve gidip yatmalıyım yarın işim çok.
Karşılıklı kahveleri yudumlarken haydi artık söyle dedi.
Bir de senin ağzından duymak istiyorum o meşhur hikayeyi.

İşte böyle başlamıştı o tatlı maceramız.
Hiç bitmesin istiyorumdum çalan aşk şarkımız.
Ama şimdi benden herşeyimi alıp öylece gitti.
Beni karanlığa mahkum ve yalnızlığa esir etti.

Aylardır görmedim yüzünü,haberini de alamadım.
Herkese onu sordum,her yerde onu aradım.
Şimdi elimde bir gülen resmi,bir kaçta güzel anı kaldı.
Kimseyi sevemiyorum artık,kalbimi de söküp aldı.