FERMAN
Sen,kalp devletimin kızıl elması,
Ben, yolundan dönmez bir akıncıyım, Sen, bahtımın ulaşılmaz hülyası, Ben, aşkın doğduğu kutlu sancıyım. İçimde bir ses ki, haykırır durur, “Ey fani, korktuğun neyin nesidir?” İçimde bir namlu alnımdan vurur, Sen gelmezsen gelen ölüm sesidir. Bir çığa sebepmiş bazen bir çığlık, Gönül ordum sana sefere çıkar, Mağluptur geceye, çünkü yalnızlık, Kim bilir, gün gelir zafere çıkar. Saltanatın yakıyorken ömrümü, Fermanına canım feda ederim, Terk etmedim bile bile zulmünü, Senin ellerinde artık kaderim. *ö.b.* |