SÖYLEŞİ
İnsan- Bunaltım öylesine geniş ve dolu ki
Can tırnaklarımı batırmak zorunda kaldım yüreğimdeki seviye Onu umut, onu güven sandım. Ellerim geçti içinden, bir gövde değil Bendim eriyen benliğinde. Acım çengelle asılı, Acım kutsal ve saygılı Bildiğim her anının üstüne. Güçlü duyularıma anahtar Öyle bir anı.. Bir anı, onu yenilmemek için sarıldım kuytulara 360 kez yıkıldı dağlar gibi 360 kez çoğalıyor üstümde Dost- Gömütlerimize doğduğumuzda Düştü ilk yıldız Ona yaklaştıkça görebildim İlk sevgide parladı Işığı genişlemeye. İnsan- Sen misin? Duyduğum senin sesin mi? Algıladığım sen mi? Dost- Ayna tut yüreğine Sevdikçe parlayacak ışığı yıldızının Şimdi korkuyla Neden geriye çekilmekte? İnsan- Soluk almama, ağzımı açmama karşın Göğsümde kabaran sesin Sen mi geldin, sen misin? Dost- Bir gün bütün sevgilerin sende toplandığını Ya da senden yayıldığını anlayacaksın İnsan- Büyük muştu. Buydu hep beklediğim Ama alışmadım. Alışamadım. Dost- Senin bilincinde yaşıyor oysa bu Bak, tek oluşduyusuyla nasıl artıyorum? Kendimi sana inandırabilmek zor. İnsan- zor değil, gerekli Dost- Varışa yaklaştıkça anlarsın Salt sözün söz olmadığını Konuşmakla yetiniriz Belki de dinlemekle. Durmak zorunda kalacağımız anı geciktirmek, Susmana saygı göstermek, Kendine acımanın verdiği çığlıkla Korkuya kapılmadan izlemek zor. Çağ tamamlandı, düğüm atıldı, beklemek zor Senden hiçbir şey esirgenmedi Yine de ilk açlığı geçmek zor. Bütünüyle sevmek, bir bedene İki kişiyi yüklemek zor. Tek başına ilki yaşamak Birbirine gerekli iki insanın, İki yalnız insanın, Dönülmez çağrısıdır Pusuda yatan direnç, Senden bunu istemek zor. Umutsuzluktan kurtulmak için Başkalarının musuzluğuna dayanırsan Gizi çözmek zor. İnsan- Zor belki ama gerekli Bilmeliydim. Bana öğrettiğin Ben de kalmazsa.. Dost- Herşey sende artıyor Senden gelecek herşey. Yaşam budur işte. Ama sorun değil.. Beceriksizce de olsa gül, yeni doğan güne O aydınlatacak yarını, Yarın, Senin toplayıp vereceğin Tüm gülüşlerde. İnsan- Desene değişmez hiçbir şey Sevginin içinde çoğalır umut, Umut yenilenmede.. Dost- Umut çocuğum, umut Gömütlerimizdeki yıldıza düşen Işığın gözbebeğinde. (Şimdi ilk korkunun döüşüyle Göktaşı da düşse aramıza Geçer ıssız karanlıktan İçi oyuk ağacız herbirimiz Ağusunu tükürüp attım yüreğimin Bu bozkır denizinde Kıpkırmızı kesildi toprak) |