GÖZALTI
Bir sabah ansızın gülümsediler
Elleri ulaştı yüreklerine Kestiler soluğunu toprağın Gözleri bir sıra ışık mıydı ne Güneşi yazmak için biçimlendiler Nasıl da böldüler öfkeleriyle Pençeleri ağarmış dağları ortasından Uzaktan uzağa büyüdü sesleri Hızla vurdular topuklarını Yeraltı suları çoktan haberliydiler Bu bir korkuydu üstünde Kaçındığı bir yazgı Ne yana dönse yollarını kestiler Ağır, oturaklı, yalnız bir insan Gözaltındaydı ilk kez, kendine karşı |