EVCİL ACI
Su içiyor bardağımdan
Karşımda tam karşımda duruyor Açsam ağzımı Benden önce o söylüyor Yastığımda onun baş izi Onun serinliği göğüs boşluğumda Kullanılmamış bir ev gibi Beni yenibaştan döşüyor Diyelim ki küçük, yerleşik bir saat içimde Kendi kendini durmadan kuruyor Hiç kimse aslında Bir yerlere gitmiyor Bütün süreçlerinde Bir yelken bezi gibi Rüzgara karşı inip kalkarak Suyunda dinleniyor İşte bir ağaç yanlış iki dalıyla Geceyle günü yine de karıştırıyor Sonra bütün pencerelerde gökyüzü Taş baskı gibi hiç değişmiyor Ben ki bir çocuk kadar yalnızım Böyle olsa ne çıkar Bir çocuk bile yalnızlığında Artık kendini kullanıyor |