DENİZ BASTI
Gökyüzünde ay söndü
Fildişi renginde bir kadın Açtı yüzünü Kim olduğunu bilmiyor Yıllardır küçük bir avluda Her sabah çiçek açıp Her gece döküyor Al ipekten bir akşamdı, yazsonu Uğultusu doldu önce denizin Arnavut kaldırımlı dar sokağın Yıkıldı duvarları Taraçalara bacalara tırmandı Oluk oluk aktı evlere Küçük kadınların yatak odalarına Deniz bastı Titreyen dudağından öptüm suyu Deniz yağmur ormanlarına dönüştü Mercanları saf sarıdan, yakut kırmızı Su yosunlarıyla örtüştü Aşk ordaydı Diplerin altın gülü Biz yanyanaydık, tanığıydık Kendi sevdamızın Ama korkuyorduk Birbirimizin yüzüne bakmaya Mavi büklümüyle dalgalar Aştı üstümüzden Yandı kavruldu göğsüm Eğri bir bıçak yarası Zaten nerde yanlış vardı Nerde gömüldü Unuttum geceyi Ay öldü |