BİLEMİYORUM
İnsan gücünün nereye vardığını bilemiyorum
Hala dünyaya bağlıyım, hala Gece gündüz içimde kapanmayan göz Bir damla yaşı esirgiyor Zincir yapıp boynuma astığım tüm yanlışa Tutku içinde bocalayan bu yırtıcı ruh Nasıl kurtaracaksa Sessizce seken keklik gibi Geliyor korkularım ama yüreğim kavruluyor da Daha fazla sevebilir miydim Daha fazla mı güçlenirdi kanatlarım Yakında bal olacak acı süt akıtan incirlerim Yaşam minik bir kuş gibi açılacak avuçlarımda Her sabah doğması kadar olağan güneşin Hiçbir şeye sahip olmamak örneğin Yine de hiçbir şeyden vazgeçmek zor geliyor Kötü haberlere yaslı sevinçlerimden Gerçeği hangi efsaneyle büyütürsek Onunla öldürürüz çoğu zaman Güzellik ve acı aynı uçurumda Ben ise ne veririm Payıma ne düşer ölümsüzlükten |