UMUDUN RENGİ
Bugün sokak çocuğu gibi yüreğim
Aynadaki suretim belli belirsiz Soluk benzimde siyah bir is Kendimi sokaklara atıyorum Sokaklar benim yurdum Kırkikindi yağmurları düşüyor dudaklarıma Su niyetine içiyorum rahmet damlalarını Gökkuşağı beliriyor gözbebeklerimde Bildik tanıdık renk yok aralarında Ben hüzün rengi taşıdım hep boya sandığımda Pembe düşler uğramadı ki hiç yurduma Siyah, kahverengi, griydi hep renklerim Bir tek yeşile âşina gözlerim Aşk pazarına bağdaş kuruyorum Tartayım mı abi/abla diye bağırıyorum Ayarı bozuk dünyanın Ayarı bozuk insanlarını tartıyorum İbresi oynamıyor ki bu tartının Aşkın ağırlığı ne anlamıyorum… Kimsesizliğimi sarıyorum birkaç mendile Üç beş kuruşa satıyorum Açım Çaresizce çöpleri karıştırıyorum Birkaç anı buluyorum Onlarla yüreğimi kandırıyorum Anılar insanı doyurmuyormuş Kimsesizliğe çare olmuyormuş, anlıyorum İsli yanaklarımdan düşerken birkaç damla yaş Elimin tersiyle siliyorum. Açıyorum tezgahımı Yüreğimdeki bütün güzellikleri sıralıyorum Alan var mı? Bedavaya dağıtıyorum Bende bir tek umut kalsın Gerisini istemiyorum Yoruluyorum İlişiyorum bir yüreğin kıyısına Çocuk yüreğimi incitmesin kaygısıyla Dalıyorum uykuya Düşlerimde yine aynı gökkuşağı Ben yine renklerini seçemiyorum Sonsuz bir beyazlık sarıyor her yeri Umut muydu bu beyaz bilemiyorum Sahi rengi neydi umudun Yakamoz_Ddeniz (Serpil TÜGEN) |