Sobe
Yorulduk imgelerimizde koşmaktan
Onlarca düşe senaryo yazmaktan Hayallerimiz boşluğa açılıyordu Bir boşluğun yerini hep diğeri alıyordu Oysa bir gerçek vardı ki o yalındı Oyunlarda hep aynı yere saklanırdı Düşlerimizi el ele tutuşturuyordu Birlikte ve aynı yöne koşturuyordu Gerçeğin yerini sakladık hep düşlerimizden Kimbilir, belki de bir gün gelir Ebe olma tutkumuz boşluğa düşerken Düşlerimiz gerçeğe “sobe” deyiverir |