Anılar
Diyorya İnsan
Beni hep ağlattılar Ve bağırdım karanlığa doğru Neredesiniz Umutsuzluğa çöktüm birden Nedir nedendir bilinmez Baktım ufka doğru sessizce Hep karanlık ve yalnız Zamanmış gerçek acı anlıyorum artık Çöküyorum tekrar Umut arıyorum umutsuzlukta Tek umudum maziye dönmek Orada yaşayıp ve orada ölmek Karanlığın içinden tekrar Güneşi görmek Ama yine aynısı, tekrarlanıp duruyor Ey beni yalnız bırakanlar, Dalları budanmış bir ağaç gibi Ne kolum kaldı ne kanadım Ve beni yalnız ayakta tutan Bir can borcum, Ve anılar |