Küçük çamur topaklarından
Kerpiç yapmaktı en büyük işim.
Evi olmayanlara çerden çöpten ev yapardım.
İki katlı, altı sarı üstü beyaz badanalı.
Küçük sarı samanları koyun,
Taş parçalarını inek...
Onları besler büyütürdüm severek.

En güzel oyuncağım;
Tahta sopanın ucundaki cızlavut ayakkabılarımdı
Kum doldurur taşırdım.
Kendi yaptığım toprak yollarda,
Çamurdan köprüler kurar, köprüler yıkardım
Sazdan yaptığım uçaklarımla.

Şeytan uçurtması yapardım,
eski sarı saman yapraklı defterimden
Uçurtmayı bilirdim de
Şeytanı bilemezdim o zamanlar
Büyüdükçe öğrendim şeytan olmayı
Yoksul yüreklerden melek çalmayı.

Sevdim apansız komşunun kızını
Ceviz ağacında bekledim yollarını
Entaresine bayılırdım
bir de yere bakan gözlerine.
Ellerimi kara edip kına yaktım demek için.
Ne onun kınası yandı benim ellerime
Ne de benim kınam onun ellerine
Sade bir sevgi kaldı sessizce geriye.

Yoldan geçen arabaları saymak
en güzel oyunlarımızdı.
"Taksiler benim,kamyonlar senin" derdik yanımızdakine.
Arabada olanlara el sallar ,babamıza selam ederdik.
Geriye çabuk dönsünler diye,
Gidenler hiç dönmedi geriye.
Ben hep babamı bekledim !

Öğretmenimi sevdim ,deli divane !
Gözlerinin içine bakar,her türlü yaramazlığı yapardım
Dokuna bilmek için ellerine.
Oysa, o bütün çocukları sevdi .
Onu ne çok kıskandım.
Okul bitti ,ben rüyamdan uyandım.

Afili dolaştım sokakları
Hepsi birdi hepsi benimdi.
Birçok sevgilim oldu yanar döner
Ben bir tek onu sevdim.Saçlarına dokunmaya korkarak,
Sevdalarımı rüzgara bıraktım
Her gece dualar ettim onun penceresine bakarak.

Gönül kor ateşti söndü,
Şimdi buzdan soğuk suya döndü.
Sevdalar gitti baştan ,
Yürek sustu
Çekildi kabuğuna kader
Sızlayan yürek yok
Yaşamak ölmekten beter.......

18.05.2012
Sadettin KÖREMEZLİ