Unutuş
İnsan bu kopar birşeylerden hep
Aşktan, anılardan ya da bir kentten Yalnız geçen gemilerin izleri kalır Durgun sularında titreşen Sonra acı bir rüzgar öper Aşka susayan dudaklar Ezer hoyratça kışlar Sessiz dökülen yaprakları Açar aşkın büyüklüğünce Gönül bahçelerinde keder Mutluluğun örtük penceresinde Boynu bükük mevsimler Kopar tespih taneleri gibi İçimizden hatıralar Sönmüş mangalında geçmişin Kalır hüzünlü avuntular Yağar ayrılığın yağmuru çisil çisil Şimdi uzak bir kenttedir ışıklı yaşantılar Bulutlu göklerinde ümitlerimizin Ebedi unutuş ve hatıralar |