Ege Parmaklar
Deniz parmaklaşıyor
Sülünleşiyor Çalıyor, çalıyor toprağın ses tellerini Bir ses... Şaşırıyor insan, parmaklar mı tel Yoksa yeşil teller mi parmak. Dupduru, pırıl pırıl bir mavimsi Mavi bir el, ipince parmaklar Dokunsan güzelleşirsin Ölmezleşirsin öpsen o parmakları Öylesine derin mavi o Öylesine ılık baygınlık. Foça’nın Ege’sinde parmaktı mavi el Ama değil hiç değil insan parmakları Renk musikisiyle Yürüyor insan gözlerine Bakıyor, sarkıyor insan bakışlarından Habersiz ama hepsi gözlerindeki Ege’den. Okşadım denizin parmaklarını Ölümsüzlüktü, yaşatan Yeşillerden de bakmak isteğindeydi Değiştirecekti çiçeklerin tüm renklerini Ama ne yazık ki Yüreklerindeki Ege’yi bulamayan kör insan parmaklar Onun yeşillikteki ruhunu öldürmek için Tüm kıyılarda yeşillik bekliyordu. |