AĞLIYORDU
Kırk yıl önceydi evlat sakın unutma bunu
Yıldızlar ağlıyordu güneşler yoruldukça Kara kara bulutlar sarıyorken ufkunu Karalar bağlıyordu hesaplar soruldukça Üstüne kara cübbe örtünmüş kara timsah Yüreği buz tutmakta davranışları küstah Elindeki kitapta kendi yapımı silah İnsanlık ağlıyordu pusular kuruldukça Sistemin bir parçası olmuş halkın zengini Ölüm saçan namlunun tükenmiyordu kini Onlar astı Deniz’i, Yusuf’u, Hüseyin’i Dalgalar ağlıyordu denizler vuruldukça Ne insan öldürdüler ne işkence yaptılar Yürek sesine uyup özgürlüğe taptılar Her biri okundukça çoğalan kitaptılar Analar ağlıyordu defterler dürüldükçe Asırlardır insanda gerçekleşirken evrim Evrime ermeyenin sonuysa Allah kerim Her fidan bir düşünce her orman yeni devrim Ormanlar ağlıyordu (fidanlar) kırıldıkça Coşari sormak gerek zulümler neden niçin Emperyalist güçlerin bir tek neferi için Üç fidanı astılar elde kalemden perçin Umutlar ağlıyordu çarmıha gerildikçe 06.05.2012 / İstanbul İbrahim COŞAR |