Bu şiiri gece 3 buçuk sıralarında yazmıştım... Belki ağlayarak... Belki O’nu düşünerek...
Her neyse, benim için şarkı tadında en önemli şiirdir bu...

Seni düşünmekteyim...
Belki bitkin,
Belki ağlar haldeyim.
Belki de içimdeki son nefesime cevap vermek üzereyim..

Sesler duymaktayım...
Yoo, hayır!
Uzak değil, yanı başımdan;
Kümbet-Şirinevler...
Azrail kadar yakın,
Ve sen kadar uzak...

Eski bir camii önündeyim.
Bir cenaze görmekteyim.
Ve istemeden de olsa;
Yine seni düşünmekteyim
Hayalimin peşinden,
Tekke’ye yürümekteyim.

Tekke, Sivas’da bir mezarlık...
Ölüm kadar yüksek,
Ve ölüm kadar ihtiyarlık...
Cesetler bir o kadar ürkek,
Etraf karanlık...

Ve nihayet Tekke’deyim
Ellerim kürekte;
Bir mezar eşmekteyim
İçine kendimi,
İçindeki cenazemi,
Gülüşünle verdiğin bu alemi,
Toprağa gömmekteyim

Seni düşünmekteyim toprağın pençesinde;
Kurtlanmış aşkımızın baş gövdesinde...
Beni aldattığın adamın tenini aramaktayım,
Çürümüş bedeninin iskeletinde.
Çıkarmalıyım kalbini,
Söküp atmalıyım.
O adama ait ne varsa içinde,
Anlamalıyım!