Kıvranırken amansız bir derdin pençesinde..Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Her öldürücü hastalığın en büyük ilacı sevgi ve umuttur.Yaşama arzusu heves hastalığı yendirir,insanı hayata bağlar..
İsmail Kurt..
Kıvranırken amansız bir derdin pençesinde
Gülüşün solan tene gül oldu çiğdem oldu Vefalı bakışların buz mavisi gözlerin Çaresiz illetime deva oldu dem oldu.. Ehli tabipler bile ümidini keserken Bu talihsiz başımda ecel yeli eserken Her şeyi kabullenip ömür bitiyor derken.. Gönül alan sözlerin yarama merhem oldu.. Karşılıksız sevginle dermanı verdin bana Ölsem bile yakınmam aşkınla yana yana Yeniden hayat verdin sen kuruyan bu cana Aşkınla nefeslerim hazanda meltem oldu.. Sanki bir talih kuşu gelip kondu başıma Saadeti getirdin kederli gözyaşıma Cana değer sevginle kaydederken aşama Tutunmamı sağlayan aşkına özlem oldu.. Kanadınla sarıp da sevip de korudukça Özverili alakan gün ve gün yaradıkça Ateşlenipde başım dudağım susadıkça Elinle verdiğin su kutsanmış zemzem oldu.. Can verdin heves verdin aşkına kul köleyim Seni bir ömür boyu sevip saymak dileğim Kalbimin mahreminde canım gülüm meleğim Tatlı içten öpüşün en sadık gözdem oldu.. Şair:İsmail Kurt 22.04.2012 |