SEN BARANİsmini kendime seslenişte Derinden durur son aldığım nefes Damarlarımdan dolaşan kanım donuverir Anlıklara kalmaz bendeki heves Ağaçların baharında yeşeren tomurcuklarında görünen his Kapannıyor derin gök yüzünden bakan gözlerim Serserice dağılmış bir adam nereye baktığı beli degil Vakitsiz ötmüş horozdan seher yeli bes beli Gideceği belirsiz bir yolcuyum han ise toprağım Alaca karanlıklar gece gündüzü şaşırtmış Bense zavali bir baba Yaslanmalısın bir koca cınarın gövdesinde Anca güvendesin sen Baran Güneşten kendini resimlemek Kendinden vaz gecmek gibiyim ben Dönüp cınara seslenmek İstesemki ne care Gölgemle başbaşa kalmışım ben Baran Yücel Duman |