SEVMEYİ BECEREMEDİK
Buz tuttu yüreklerimiz
Üşüdük Önce ellerimiz Sonra yüreklerimiz Buzullaştı yabancılaştı Kendimize yabancılaşmışken henüz Beden ayrı ruh ayrı gezerken Sevgiyi sevilmeyi unuttuk Yanlış mevsimlerde açan Kardelen çiçekleriydik Sevmeyi beceremedik... Sevmeyi beceremedik... Yaşamak istediklerimizi düşlerken Yaşayamadık yaşamın koşuşturmasından Iskaladık aşkı sevgiyi sevilmeyi Belkide kaçırdık treni derken Hüzün gemisinde savrulduk pupa yelken Hayel sandığımız duygular yanı başımızda beklerken Kaybolduk yabancı diyarlarda Önce yüreğimize yağdırdık karları Sonra şiirlerimizde aradık baharları Tenha dehlizlerinde gezerken ruhumuzun Önce kör karanlıklara rastlamadık mı ? Işığı ararken yüreğimizdeki perdeleri aralayamadık Ve bize en yakın güneşe sığınmalıydık Yaşadık yaşadığımızı sanarak Yaşlandık yaşayamadıklarımızın hüznüyle Bir garip olduk bölündü yüreğimiz Ana olduk eş olduk sevgili olduk Leyla olduk Aslı olduk Şirin olduk Ne Mecnunu mutlu edebildik Ne Keremi kurtarabildik yanmaktan Ne de Ferhat’ın deldiği dağlardan sular çağıldaya bildi Kurudu önce yürekler sonra topraklar Sevmeyi beceremedik... BEYHAN DOĞAN |