GÖNÜL
Yorgun bedenlerdeki bir damla candı gönül
Bir nefeslik ömürde bir heyecandı gönül Dinledikçe bülbülden sevda nağmelerini Yaban gül kokusuna aldanıp kandı gönül An geldi gözlerinin müjganına takıldı Bakışta ki efsuna aşkla bağlandı gönül Kâinatı saçının rengine boyarken şems Suya reveransını sevdaya sandı gönül Cananla cennetini düşlerken hayalinde Gurbet cehenneminde hasretten yandı gönül Adını anmak bile ölmeden ölmek gibi Umutsuz rüyalardan artık usandı gönül Bu aşk ki Coşari�yi canından bezdirse de Yaşadığı sevdadan sanma pişmandı gönül 21.03.2012/Samsun İbrahim COŞAR |
saygılarımla