Umudum...
Çaresizim Yine Bugünde; Takvim Yaprakları Gibiydim Artık.
Hergün Biraz Daha Azalıyordum, Anlamsız ve Çaresizliğin Doruğuna Doğru.. Karanlığı Seviyordum Artık Gizlemeyi İçime Atmayı Herşeyi. Duvarlar Örmüştüm İçime Yıkılması Mümkün Olmayan, Sızıntısı Olmayan Duvarlar... Ne kimseye Anlatacak Ne de Anlayacak Kadar Gücüm ve Nede Aklım Kalmış, Divane Olmuştum Karanlığımda... Ve Artık Sonu Geliyordu Takvimlerin , Eksilmekten Yorulmuş Yorulmuş ve Bitkin Bir Gecenin Sabahıyla, Yine Sana Açaçacığım Sabahların Hayalini Kurarak Geçiyordu Zaman... Öylesiye... Hüseyin ATALAY |