O kadar mı kırgınsın bana..
Pencerene bakıyorum
Asık bir surat gibi görüyorum Panjurları sımsıkı kapamışsın Bu kadar mı bana kızıyorsun Hatırlıyorsun demi sevgili Çocukluğumuzdan beri bakışırdık Güler ağlaşırdık ama bakışırdık Neden kapadın ki pencerelerini Karşılıklıydı evlerimiz Ağlasan duyardım, güldüğünde bile Ama aşk işte, beni sevdiğini de Biliyorum çok görüşmek istiyordun Hep içten ağlıyordun ah bir görsem Görsem de aşkımı bir öpsem Ben hissediyordum sana inanıyordum Anlamadım neden penceren kapalı.. Sami Arlan.. |
her zaman açacak değil ya,
güzeldi,çocukluk aşkını anlatmışsınız..
Yukarıda gördüğüm resim sanki İnebolu'da oturduğumuz evin karşı tarafındaydı.
Kara kalem resmini çizmiştim, tıpkısının aynısı. Evler benzer ama arka plânda görülen tepe de aynı..
tebrikler,
selâm ve saygılar..