Çocukları ilimden bezdiren, minicik dünyasına korku ve güvensizliği yerleştiren, Elinde sopasıyla çocuklara günde üç posta dayak atan, 80’li yıllarda kasabamda öğretmenlik yapan insanlığın yüz karası, ruh hastası bir öğretmene ithaf edilir.
Diğer öğretmenlerimi tenzih ediyorum...

Canlanır hayali hafakan basar,
Dünyamı dar etti göbel Mustafa.
Kimini doğrayıp kimini keser,
Gözümü kör etti göbel Mustafa.

Nerden geldi kimse bilmez köyüme,
Şeker diye zehir kattı çayıma,
Ne ceddime bakar ne de soyuma,
Binimi bir etti göbel Mustafa.

Kelle başı dörtle çarpar çıtayı,
Bir kere affetmez tövbe hatayı,
Karıştırır Müfrezeyi, kıt’ayı,
Rütbemi er etti göbel Mustafa.

Alnında çizgiler hep kıvrım kıvrım,
Çizgiler oynarsa sen yandın yavrum,
Görenler zanneder yapıyor devrim,
Ayan’ı sır etti göbel Mustafa.

Göbeği kendinden bir karış önde,
Gördüm demez iki somunu günde,
Alacaklım mıdır, nesi var bende?
Yokluğu yar etti göbel Mustafa.

Üç öğün köteği azdan sayardı,
Feryadı figanı sazdan sayardı,
Yokuşu dereyi düzden sayardı,
Yalanı ar etti göbel Mustafa.

İstemem ne gelsin ne selam versin,
Varsın âleminde devranın sürsün,
Cümle âlem bunu böylece görsün,
Bağrımı kor etti göbel Mustafa.