bir ruh hali
Hasretim büyür her geçen gün
Daha bir yalnızlaşıyorum KENDİMLE Gökyüzünün rengini, Güneşin batışını Geçen zamanı anlatsın bana biri Bir hastane odasında yatağa uzanan Sadece ben değilim Uzanmış hayallerim, umutlarım Bundandır belki burada kopamayışım Elveda mı demeye mi başlasam Gökyüzünün rengine, kuşların sesine Gün batımına, baharın gelişine Öyle uzak duruyorlar ki buradan bakınca Hemen yanı başımda bir pencere Penceriyi kaplamış bir perde Güneşi alıyor kendine ağlanılmaz mı böyle bir yerde |