uzun bir akşamüstü yalnızlığının ardından
bir hayat
bir aşk
bir gönül yorgunluğundan arınacaktım
kumları mavi bir kıyıdan yola çıktım
alev aldı ayaklarım

yemyeşil pirinç tarlalarının ortasındaydım
bir beyaz sayfa
bir beyaz çarşaf
yepyeni bir yarın gibisine uzanmıştım
yaralarımı çamura buladım
hüzünden uzaklaşıyordum adım adım
yine de içten içe kanadım

tütsü yaktım
su dökündüm
dua ettim
kanatlandı hüküm sandığım iç çekişler
ellerimdeydi ve ellerimdi bütün çiçekler
sevinci doyasıya avuçladım
sessiz sessiz ağladım

tanrıları düşündüm
tekbaşınalığı
yaprakları ve ormanı
duran ve akan suları
ayaklarımı ve yolları
düşündüm
sisler altında dağları
yağmuru ve ıslattığı saçakları
yaralarımı ve taşları düşündüm

kuma yazılanları silen dalgaları gördüm
bir çocuğa güldüm
denize güldüm
yunuslara ve bulutlara güldüm
ben güldükçe sen eskidin ve eksildin
ben yürüdüm gittim
sen uzaklaşmadın

balık kızarttım
salata yaptım
mumları yaktım
bunları yazdım
hoşgeldin sönmeyen iç yangınım