Ben dost hevâsına düştüm
Özge hevâ eme gerek
Başımda dost sevdası var
Dahi sevda neme gerek

Ey zâhid-i dünya-perest
Var zühdünü arzeyleme
Ben âşık-ı şûdîdeyem
Zerk u riyâ neme gerek

Ben dost yolunda nakdimi
Hep oynayup üttürmüşem
Çün gitti külli varlığım
Havf ü recâ neme gerek

Ben lâubâli giderem
İki cihanı n’iderim
Meylim yok sekiz uçmağa
Pes mâsivâ neme gerek

Ben uykumu fikr etmezem
Düş görüp ta’bir etmezem
Ben gelmezem ben gitmezem
Beka fenâ neme gerek

Ben mest-i ezel gelmişim
Ben tâ ebed mest giderim
Hiç ayılmaz esrüklüğüm
Zühd ü takvâ neme gerek

Ben dost ile peymânımı
Elest’ten ön berkitmişim
Ben dostu ıyan görmüşem
Hayal rüya neme gerek

Gerçi sûrette insanım
Ben sultan-ı ins ü canım
Ben fârig-ı dü cihanım
İşbu gavga neme gerek

Ben Eşrefoğlu Rumî’yem
Ben bâkiyem ben kadîmem
Ben ol mürg-i lâhûtiyem
Arz u sema neme gerek