İçim sızlıyor... beni affet anne
Sana bir sorum var
Bu baba, benim babam mı?
Nerden çıkarttın! kertme yarasaları.



Kalemi kırasım geliyor
İnsan olduğumdan utanasım geliyor
Haykırdığım dağları deliyor
İçim yanıyor anne,
Senin bebeğini gönderenler utansın mezara

Bu kadar incinmedim tarihimin önünde
Bayram gününde bumuydu muştu bize
Yeminim olsun anne
Bu kalemi kırma zamanı geldi, güneşin doğduğu yerde

Bırakın artık gaflet uykusunu
Görmedik mi hainlerin pususunu
Atamadık şu ölüm korkusunu
Buysa kardeşik Amerika kurşun turşusunu
Koşun… koşun sizi bekleyen zafere

İçime düşmüş bir yanık türkü
Seni bildiğim, seni sevdiğim ülkü
Çözün artık şu kör düğümü
Vurun artık kahpeye. Vurun göğsünün ortasına süngü

Ben her gün ölmüşüm arkadaş
Sen kardeşlikten barıştan bahset
Sırtıma sapladığı kurşunun sıcağı yüreğime vururken
Sen yarıştan bahset
Gülümü düşürmüşsün toprağa

İçime düşmüş bir acı
Bu akşam uyutur mu beni
Yurdu sarmış feryadı sancı
Hainler pusu kurmuş yirmi yaşındaki Ahmet’e

Gencecik düştü toprağa
Siz rahat bir uyku uyuyun Ankara
Bedeni sarılmış bayrağa
Hainler pusu kurmuş on dokuz yaşındaki Mehmet’e

Anlamadım gitti.. Düşmüşse işimiz merhamete
Daha çok can vereceğiz
Şerefsizlin, itliğin yeri varsa bu ülkede
Ben şairliği bırakıyorum

Siz ise sırtınızdaki küfede
Kaç yılan beslediğinizin ödülünü alın
Gerek yok zahmete
Bir sabah alnınızın ortasında yağlı bir kurşun
Alın size özgürlük hak adalet merhamet
Konuşun
Ölüler konuşmaz
Şehitler konuşur