PORTRE
Bir bahara açık duran penceresinde
Belki bir gün gelir geçmiş zamanı arar Diyerek bu portreyi çizdi sanatkâr, Bir oda içinin ışık ve gölgesinde. Verdi bir başka renk,başka biçim,hasından; Diledi ki bir ölümsüz ömür yaşasın, Geçsin geceleri kışın,günleri yazın, Süzgün gözlerini seyredip aynasından. Severdi,ağlardı,güler ve hatırlardı Değişmeden önce sanatın fırçasında; Onun bu güzel’ e gebe Rönesansında Günler birbirini güden hoş anılardı. Şimdi çerçevede mahpus yaşamaktadır, Alnında o yaman ölmezliğin zaferi; Uzak bir rüyada yüzer gibi gözleri, Artık ne gülmekte ne de ağlamaktadır. |