YALNIZIN ÖLÜMÜ
O, çoksesli kemanların
Parmakları kırık virtiözüydü Göğe doğru burulmuş yağmurların altında öldü Yüzünde yaşanmamış hülyaların De ki minesi soldu O upuzun gecelerin Saçakaltlarında ıssız bir yarasa Bir şeyleri bekliyordu ama neyi kimi Düdüklerini evde unutan bekçilerin Sokaklara karşı özrü gibiydi O, derin yalnızlıkların Kalabalıkla çarpıştığı bir köşe başıydı Utangaç sıkıntılı mağrur Yaşamak bir özürse kabahatinden büyük Ölümü kendinden menkul Bir tek kendini ağlattı mendebur... |