GECE ve KADIN...
Bir kadının;
parçalanmış dudaklarından akıyordu geceye hüzün. Aynı gece iğrenç serenadlar yükseliyordu şehir dimdik ayakta dimdik ayaktaydı gece insanlık gece uykusunda… depremler oluyordu oysa yıkılan kadının bedenindeki gökdelenlerinde... İki kırlangıç havalandı gözlerinden kadının gözleri, kör bir uçurum su kenarında iki yavru ceylan gözleri, namluya sürülmüş iki kurşundu şimdi... Düşünmedi, birini geceye birini kendine sıktı. Vuruldu kırlangıçlar gecede su içemedi iki yavru ceylan... Geride bir beden iki hece kaldı... Bir kadın; utancın karanlığıyla örttü bedenini daldı uykuya gece... Mehmet COŞKUN |