İlk evlilik temeli, atılırken yuvaya
Fırlatılır havaya, lira dolarla çekler
Çekilen onca emek ,gitti denmez hebaya
Yeni kavuşan çiftler,aşklarına aşk ekler
Kanun evlilik koymuş, yuva kurma adını
Kocadan medet bekler, fedakar ev kadını

Bir ay geçmez gerilir, sinirlerin yayları
Bitip tarumar olur, güzel duygu payları
Gün gelir hitam bulur,cicim biçim ayları
Huzurla içemezler, biçareler çayları
Bey derken be adam, kor hatun koca adını
Vefalı koca bekler, cefakar ev kadını

Bir geçimsizlik zuhur ,,eder ev içinde
Bir türü akıl ermez, bilinmez ki suç kimde
Tüm dirlik düzen biter, o gün evin içinde
Hanım derki suç sende, beyi derki suç sende
Bu çekişme kaçırır, sevenlerin tadını
Beyden anlaşma bekler ,vefakar ev kadını

Beyi şehri ister, hanımı ise köyü
O şehirde gariptir, köyde sülale soyu
Geçim bir davul sesi, bekara bu ses koyu
Benim yerimde olsan, sen kime verin oyu
cahil kullar süremez, evlilik hayatını
koca dan medet bekler, sevda kar ev hanımı

Halbuki evleneli koca, eve gelmez ki
Kumar oynar kafa çeker, onu kimse bilmez ki
Her geçe zulüm eder, bu ailem demez ki
Kadının göz yaşını, vefalı el silmez ki
yine haki pay etmez, erkeğinin adını
çareyi boşanmakta ,arar o ev kadını

Boşanalım diyince, bey sıkışır köşe
Hemen gider sarılır ,meyhanede şişeye
Anlar ki zehir katmış, evindeki neşeye
Bilmemiş taş vuruyor, kadındaki sineye
o günden sonra sarhoş, korlar beyin adını
yuva bozulmasını, ister mi ev kadını

Kadın derki git gayri, haydi sen murada er
Ne etsin ki biçare boşanmak, kurtuluş der
Yazık sarmış özünü, çektiği dert kederler
Gel sen bur da hakim, ol kim haklıdır karar ver
Yüksel diyor kadının, suçlu görmen zatını
Sonra fahişe diye, taşlarlar o kadını
OSMAN YÜKSEL