Sırtımı yasladım bir ulu dağa,
Huzurla doldurdun içimi babam…
Sevginle getirdin beni bu çağa,
Bağladın kendine kalbimi babam…

Adım bile yokken bana can oldun,
Varlığıma sebep yine sen oldun,
Damarıma kan, vücuduma ten oldun,
Seninle bilirim kendimi babam…

Tek güvencem sensin, yüce dağımsın,
İçimi kaplayan sevgi bağımsın,
Ne zaman istesem dert ortağımsın,
Hep sana dökerim derdimi babam…

Bir kere sevmişim başka sevemem,
Senin olan kalbi ele veremem,
Saray olsa saray ona giremem,
Kalbine kurmuşum evimi babam…

Nasıl desem, bilmem nasıl anlatsam,
Kalbim az geliyor nerde yaşatsam…
Mümkün olsa seni hücreme katsam,
Senden aldım senden kanımı babam…

Şahan’ım bunları nasıl yazmasın?
Dilerim bu aşkı Rabb’im bozmasın!
Allah’tan sonradır, kimse kızmasın,
Oraya koymuşum yerini babam…

MEHMET ŞAHAN
04.10.2011-İSTANBUL