Başla(yama)mak
mazaretim bile yok
düşünsene Adem bugün seni hatrıladım sakallarım senin gibi ve sanki sen değil de artık ben ilk insanım toprağın üstünde uzandım bir Havva’m yokmuş bir kadın ihtiyacım çoktan terketmiş beni yalnızlıkta değil ki bu hepsini gördü yüce Tanrı’m diplerden sesi uğultulu günahkarların sesi tırmalarken kulağımı bir çakal fısıldayıveriyor yaşamak böyle birşey işte hayatı zirvede bırakmak üzerini örtmek üşüyen yalnızlığın artık hiç üşümeyeceği için aklının ucundan dahi atmak yoksa ne ürkütücüdür bu başlangıçlar zamanın yüzüne bakılmaz hayalin elinden tutulmaz bizi bu kadar niye seviyorsun Tanrı’m (?) |