ÖLEN AŞK
Aşk intahar etti yüregimde!
Dayanamadı astı kendini yalnızlığa. Kılı bile kıpırdamadı canını verirken. Çünkü ölmeyi isteyecek kadar nefret etti bizden. Kokmasın diye yüregimin en soguk yerine koydum, aşk’ın cesedini. Isınmadı aksine buz tuttu içim. Aşk’ın hükmettigi kalbimin topraklarını, yalnızlık sömürüyor şimdi. Vucudumun her yanı teslim oldu ayrılıga! Bir damla sen akmadan yenildim yalnızlıga. Bu kadar basitmi olmalıydı yüregimden çıkmamak için direnişin. Bitti! Artık gerçekten bitti ya! Bende kestim attım kalbimin kangiren olan damarlarını. Eskisi kadar sık çarpmıyor artık, hatta bazen öyle sessizleşiyor ki durdu sanıyorum. Meger ölen bambaşkaymış yeni yeni anlıyorum. Meger ruhumun beden diliymiş adını koyamadıgım bu sessizlik. İliklerime kadar yas tutuyorum yok oluşuna. Cigerlerimin nefes alıp verişi bile degişti. Solugum yetmiyor bedenime, gidişini içime çektikçe boguluyor gibi oluyorum... Gözlerim; onlardan bahsetmek bile istemiyorum... Çünkü yine aglarlar iyi biliyorum! Daha bu sabah sildim yanaklarımdan dün gecenin izlerini. Ey ölen aşk! Yüregimde yok oluşun bedenimde büyük bir deprem. Düşlerim hayallerim ruhum yerle bir oldu. Enkaz altında kaldı hayatım. Kolumu, bacağımı,bir zamanlar ellerine uzanan ellerimi artık hissetmiyorum. Ama yüregim çok acıyor duyabiliyorum. Ve artık sen(kan) kaybından bende ölüyorum. Kan(sen) gitmiyor artık yüregimde kalan o küçücük sevgiye! Ya oda öldüyse ruhumla birlikte. Dünyalara sığmayan ben, sığdım hayatı daracık eden yalnızlıgın içine. Ölen aşktan tek hatıra "ayrılığın kalemi" kaldı geriye. Onuda kırdım çekildim köşeme. Lütfen rahatsız etmeyin: Ceset var gönlümde... ŞİİR: AsLaN YüReKLi & ZEYNETTİN GÜNGÖR |