SÖZLERİM
Bir zaman yanmış da gönlüm nar gibi...
Kül altında Mangaldaki har gibi... Ateş yürüyünce bir uçtan uca... Kıp kızıl kesilmiş gönlüm kor gibi... O kor sönmemiş de dönüşmüş köz’e... O köz her yakışda aşk vermiş öz’e... Gönül her çığrışda seslenmiş...”aman! ” Her “aman! ” sesleniş dönüşmüş söz’e... İşte! ..bugün, bu şiirler...bu çığlık... Taşıyor hep içimden...ılık – ılık... Sönmez ateş misâli gönlüm benim... Çığıracak yanıııp...yandıkca...alık! 14..01.2007/ 17.05 |
Meşe odunu gibi en ufak rüzgarı gördüğünde yine alevlenir.
Kutlarım dost şairi.