Çatlak Duvarlar Nemliydi Kış Mevsiminde.
Toprağa sürdüm yüzümü
Paraladı yüreğimi. Bir oyana Bir bu yana düşüp kalkarken Aldı beni bedenimden. Nemlenmişti sanki Hüzün düşerken bedenime Hani o iç çekmeler varya bulutsuz gökte düşen yağmur tanesi. Ahhhh çekerken yürek Aklımamı geldi toprağa basarken nemin kokusu. Ellerim bağlanmıştı adını yazmak isterken Çatlak duvarlar nemliydi kış mevsiminde. Donduruyordu beni Dudakların arasında çıkan her acı kelime. Sanki demişti bana Dün geceki sürüsünde ayrılıp omuzuma konan beyaz güvercinim El salla bak neler olacak. Al yazmalımdı sanki Götürdü beni seninle başbaşa kaldığımız sokağın ortasına. Topraksız beton yığınıydı Resimsiz kalmış duvar. Seslendim oysaki sesimi duyan Yok. Geç doğan güneşin ardında baka kaldım sen giderken Gölgemi gizlemişti benden. Çok derindi incitmeler Sessizliğe sarılmış gibiydi hüznüm Penceresiz kalmıştı dört tarafım. Beni bende soğutan umutsuz bakışın Gidenin geri dönmemesi gibiydi oysa Gökte bulut ararken Gözyaşımı döktüm Kokusuz kalmıştı toprak... Hüseyin YANMAZ 04/12/2011 ŞİİRİME O GÜZEL SESİYLE EMEK VEREN VE YORUMLAYAN DEĞERLİ DURAK YİĞİT BEYE ÇOK ÇOK TEŞEKÜR EDERİM |