Bahçeler bağ idi bozulmuş gayri,
Bülbül gitmiş gonca deren kalmamış,
Yarenler doğduğu yuvadan ayrı,
Seher vakti selam veren kalmamış.

Ah… öyle ıssız ki şu bizim diyar,
Maziyi yaşatan birkaç ihtiyar,
Hal hatır sorunca oldu bahtiyar,
Ahde vefa nedir gören kalmamış.

Çatalın arayı çalı bürümüş,
A gözümü otlar almış yürümüş,
Gem kırılmış kara saban çürümüş,
Bider eken, tarla süren kalmamış.

Tekeri bir yanda mazı yarılmış,
Zelve kayıp, boyunduruk kırılmış,
Çürümüş kağnıya dayak verilmiş,
Baharda tor tosun yoran kalmamış.

Tırpanın halini sorma be gardaş,
Tırmığın ağzında kalmamış tek diş,
Anadut tutmuyor, yaba hurda haş,
Orak ile deste düren kalmamış.

Bir de döndüm baktım evlere doğru,
Delik deşik olmuş damların bağrı,
Sineme çöktü bir amansız ağrı,
Çare olup yara saran kalmamış.

Aşağı pınara konmuş üç oluk,
Dutun gölgesinde dinlen bir soluk,
Küllenmiş ocaklar, ıssız her duluk,
Yün eğirip, kirmen buran kalmamış

Aşık Metin şeyda bülbül şakılar,
Sıladanmış miski amber kokular,
Ata yadigârım Sarıfakılar,
Benden başka hatrın soran kalmamış.

23 02.2010