.....SON CEMRE.....
Aylardan şubat
İlk cemre düştü habersizce havaya Yüreklerimize düşen sevdalar gibi Sevdalı buz kesen bedenlerimiz ısındı İstanbul ayazında... Sen olmasaydım aşkı tanıyamazdım Bu ayazlı İstanbul sokaklarında,caddelerinde ısınamazdım Sende biliyorsunki Gökler ağladı el ele tutuştuğumuzda mutluluktan... Önce bir gök gürültüsü Ardından bulutların ağlaması Marmaranın durulmuş dalgaları Sakin sakin kıyıları dövmeleri Martılar ekmek kavgasından feragat etmişlerdi Onlarda mutluluğa kanat çırpıyordu Gelinlik giymiş sevgiliyle gökyüzünde Yada balıklarla iki sevdalı el ele... Her yağmur yağışı benide ağlatır Hüzün donar gözlerimde Bu gün gökyüzü mutluluktan ağlıyor Mutluluk rahmetle inmiş yerlere Bu yağmurla öyle bir işledinki iliklerime Ne deli esen rüzgar,ne yağan kar Nede önümde akıp giden yıllar İlk cemre düştü havaya,ikincisi suya Üçüncüsü toprağa Artık destur verilecek gönlümüzdeki doğaya Tırpan girene kadar bu bağa Her gün seninle Yeniden yeniden aşkımıza merhaba.... Ya tabe mlogo volim 31/03/2011 |
hehalde şiirin büyüsü bu olsa gerektir :)) sevgiler saygılar