akşam karanlığa sarıldı ya ben kıskandım
geceye vuslat olan bu anlar bana ayrılık
gökyüzüne sergen olurken oya gibi yıldızlar
ben sevdiğim yüreğe uzaklaşırım an be an
akşam karanlığa sarıldı ya ben kıskandım

dilim lal olur sessizleşir duvarlar sırayla
oynaşırken karanlıkta alev gölgeleri
yüreğim ağlar sensizliğin başlangıçlarına
bulutlara bakar gözlerim saçların diye
rüzgarı dinler kulaklarım seslerin diye
akşam karanlığa sarıldı ya ben kıskandım

karanlık odanın duvarında gögel belirdi
gözleri zeytin rengi, bakışları hüzünlü
dalgalanır bukle bukle saçları imbatta
sen yaşarken gece sessizliğinde ruhumda
akşam karanlığa sarıldı ya ben kıskandım

ağırlaştı göz kapaklarım yük çeken vinç gibi
kapamak ister yüreğimden izin koparabilse
düşlerin yan tutmakta gözkapaklarından yana
bir an dala bilmek için sen dolu düşlere
akşam karanlığa sarıldı ya ben kıskandım

ne kadar inat ederse etsin sevdalı yüreğim
gece başlıyor senden ayrılık bundan sonrası
çare yok vuslatı sabaha candostla sohbetin
gözler galip gelecek kalınca umutsuz yüreğim
akşam karanlığa sarıldı ya ben kıskandım

İ.TÜRKMEN